این نامه , نامگذاری زبان قرآن را به زبان “خاص” و استفاده از آن را به عنوان زبان رسمی امت پیشنهاد می کند.
صاحبان وجدان بایدزبان مشترک داشته باشند . برای ارتباط تاثیرگذار , ممانعت از ظلم , جلوگیری از رواج جهل , این زبان را زبان خاص بنامیم. هم به دلیل انتخاب خالق و هم به دلیل مستعد بودن آن, زبان قرآن را به عنوان زبان خاص انتخاب کنیم.
زبان خاص را به عنوان زبان رسمی ملل انتخاب کنیم. برای یادگیری آن نیز تشویق واقدامات لازم را انجام دهیم. تمام آثار زبان های دیگر را به این زبان برگردانیم. آثار جدید با زبان خاص نوشته شود.
پربهاترین میراث برای نسل های آینده , اتحاد بوسیله زبان مشترک است.این اتحاد سپری در برابر ظلم خواهد بود. با زبان مشترک , اطلاع رسانی ممکن , افزایش رفاه , گسترش افق دید ملت ,قدرت ملت و درکنار دیگر فوایدآن به سعادت ابدی , یعنی فهم قرآن نایل می شویم.
اگر مایل هستید کاری نیک برای خود , نسل ها , ملت ها, امت و موجودات انجام دهید این زبان خاص است.
